Pendula
In een huis hier niet ver vandaan woont een vader
met zijn dochter. Haar naam is Pendula.
​
Pendula heeft geen hersens,
maar een klok in haar hoofd.
Alles wat ze doet, doet
ze precies op tijd.
Als haar klok zegt dat het tijd is om op te staan, dan staat ze op.
Zegt haar klok dat het tijd is om in bad te gaan, dan gaat ze in bad.
​
Soms, heel soms, windt Pendula zich op.
Dan gaat er een deurtje in haar voorhoofd open
en schiet er heel vaak en heel snel achter
elkaar een vogeltje naar buiten.
KOEKOEK! KOEKOEK!
En weer terug naar binnen.
Maar meestal is Pendula rustig.
Als je heel stilletjes bent, kun je haar zachtjes horen tikken.
TIK TAK … TIK TAK …
Op die momenten lijkt Pendula een heel gewoon kind.
En net als alle andere heel gewone kindjes
houdt ze ervan om te spelen.​
Dus klimt Pendula tijdens speeltijd in een boom.
Ze maakt een koprol aan een tak.
En nog een, en nog een,
en ...
​
BAM!
​
Het deurtje in Pendula’s voorhoofd vliegt open.
De springveren en tandwielen stuiteren om haar heen.
Het vogeltje schiet naar buiten … en gaat niet meer terug naar binnen.
Daar ligt ze. Ondersteboven. Op de grond.
Pendula huilt. Alles rammelt in haar hoofd.
Vader troost haar, maar haar klok
blijft stil. De klok is stuk.
Pendula is stuk.
Zo vlug hij kan, gaat vader met Pendula naar de dokter.
Die kan niets voor haar doen.
‘Klokschudding,’ zegt de dokter.
‘Misschien kan de klokkenmaker haar helpen.’
Maar ook de klokkenmaker schudt zijn hoofd.
‘Ze is hartstikke getikt,’ zegt hij,
‘Het spijt me.’
Pendula is van slag.
Hoe weet ze nu wanneer ze wat moet doen?
Wanneer het tijd is om te eten,
lezen, spelen en slapen?
Plots voelt ze haar buik rommelen
en ze hoort hem grommen.
Vader hoort het ook.
Hij geeft Pendula
een appel.
​
Pendula neemt een hap. Twee happen, drie happen …
Net zoveel happen tot haar buik stopt
met rommelen en grommen.
Even later voelt ze haar ogen zwaar worden.
Haar mond valt wagenwijd open.
Vader pakt haar knuffel en
geeft die aan Pendula.
Dan sluit ze haar ogen.
Alles om haar heen verdwijnt …
Als Pendula wakker wordt, voelen haar ogen niet meer zwaar.
Haar mond valt niet meer open. Maar haar hoofd is nog steeds stil …
Totdat ze een klik hoort. Het lijkt alsof alle
losse deeltjes op hun plaats vallen.
Misschien is haar klok toch niet stuk ...
Misschien is haar lichaam één grote klok!
​
Haar buik zegt wanneer ze honger heeft en
haar ogen zeggen wanneer ze moe is.
Pendula voelt zich zoveel wijzer
dat ze vader een kusje
geeft. En nog een,
en nog een,
en …
​
Zonder te weten of het kusjestijd is.
